What Does Arte Mayor in Poemas Do for It
OS NOSOS POEMAS FAVORITOS
Aquí está a nosa cuarta posibilidade de votar. Neste caso, polos poemas máis fermosos na lingua galega, estean musicados ou non, o mesmo dá. Isto é só unha escolla para ir mellorando. Agradeceriamos moitísimo calquera opinión, suxestión... ao last desta actividade á dereita, pulsando no lugar dos comentarios . Se ademais do nome practise poema due east autor, podedes facernos chegar a letra completa ou o xeito de poder atopala, enormemente agradecidos. Tamén podedes enviar algunha poesía anónima que coñezades e vos guste, un poema da vosa autoría que queirades compartir...
Primeiro facede un "clic" sobre esta imaxe para ver todos os títulos dos poemas. Deseguida, xa podedes pulsar sobre bone tres que máis vos gusten eastward así, segundo o número de votos, van aumentando de tamaño. Só se poden engadir tres votos cada 24 horas eastward, como canta máis participación mellor, solicitamos a cooperación do maior número de persoas distintas do voso fogar, da vosa familia, traballo, amizades...
Á vosa com pleta disposición east encantados de poder axudar en todo canto estea na nosa human being, aclarar dúbidas... e se vedes algo que se poida mellorar comentádenolo, por favor. Moitas grazas pola vosa participación.
Imos empezar con algúns que lles gustan moito a varias persoas e nolo comunicaron:
EU EN TI
Eu xa te busquei Eu xa te procurei Eu xa te chamei Eu xa te namorei Sempre,
cando o mundo era unha pedra intaita.
Cando equally cousas buscaban os seus nomes,
european union xa te buscaba.
no comezo dos mares e das chairas.
Cando Deus procuraba compañía
eu xa te procuraba.
cando soio a voz practise vento soaba.
Cando o silenzo chamaba polas verbas,
eu xa te chamaba.
cando o amor era unha folla branca.
Cando a lúa namoraba as outas cumes,
european union xa te namoraba.
dende a neve dos tempos,
eu, na túa ialma.
Celso Emilio Ferreiro (1991) O soño sulagado. Vigo. Edicións Xerais de Galicia.
XANEIRO 1972, II
Cando quero vivir Cando quero soñar Cando quero chorar Cando quero sorrir Cando quero morrer
digo Moraima.
Digo Moraima
cando semento a esperanza.
Digo Moraima
e ponse azul a alba.
digo Moraima.
Digo Moraima
cando a noite é pechada.
Digo Moraima
east ponse a luz en marcha.
digo Moraima.
Digo Moraima
cando a anguria me abafa.
Digo Moraima
e ponse a mar en calma.
digo Moraima.
Digo Moraima
cando a mañá é crara.
Digo Moraima
due east ponse a tarde mansa.
not digo zilch.
E mátame o silencio
de non dicir Moraima.
Celso Emilio Ferreiro (1980) Onde o mundo se chama Celanova. Obra completa, 2. Madrid. Akal editor.
¿COMO HEI VIVIR MAÑÁ SEN A LUZ TÚA?
¿Como hei vivir mañá sen a luz túa? Case morto vivín sen coñecerte ¿Como hei vivir mañá sen a luz túa? Erguinme due east vinte ó regresar á terra ¿Como hei vivir mañá sen a luz túa? Pero hoxe mesmo o día abriu en medo ¿Como hei vivir mañá sen a luz túa?
aló na chaira seca por absurdas rúas
onde ninguén me soubo dar mornura.
Foi soedade desconforme adentro
eastward a semente a caír en terra dura.
como se fora todo aquilo un soño
pesado due east ti xa foras sempre miña.
Foi outra vez materno en aloumiño
o bico teu na lingua.
E foi de novo corazón adentro
comprender a existencia eastward a dozura.
entrou na fiestra un sol estraño inmenso
due east deixáchesme o leito en mantas frías.
Está a volver agora corazón adentro
a soedade o podre a agonía
a me pinchar equally cousas en millóns de pugas
cada minuto en séculos de agullas.
Bernardino Graña (1980) Se o noso amor eastward bone peixes...Vigo. Edicións Xerais de Galicia.
XAN
Xan vai coller leña ó monte, Pepa, a fertunada Pepa, —Por Deus not barulles moito... De bágoas se enchen bone ollos,
Xan vai a compoñer cestos,
Xan vai a poda-las viñas,
Xan vai a apaña-lo esterco,
east leva o fol ó muíño,
e trai o estrume ó cortello,
eastward vai á fonte por augua,
e vai a misa cos nenos,
eastward fai o leito i o caldo...
Xan, en fin, é un Xan compreto,
deses que a cada muller
lle conviña un polo menos.
Pero cando united nations busca un Xan,
case sempre atopa un Pedro.
muller do Xan que sabemos,
mentres seu home traballa,
ela lava bone pés no rego,
cátalle as pulgas ó gato,
peitea os longos cabelos,
bótalles millo ás galiñas,
marmura coa irmá do crego,
mira si hai ovos no niño,
bota united nations ollo ós mazanceiros,
due east lambe a nata do leite,
e si pode bota united nations neto
ca comadre, que agachado
traillo en baixo exercise mantelo.
E cando Xan pola noite
chega cansado eastward famento,
ela xa o espera antre as mantas,
due east ó velo entrar dille quedo:
que me estou mesmo morrendo.
—¿Pois que tes, ña mulleriña?
—¿Que hei de ter? Deita eses nenos,
que esta madre roe en min
cal roe un can nun codelo,
i ó cabo ha de dar comigo
nos terrós do simiterio...
—Pois, ña Pepa, toma un trago
de resolio que aquí teño,
e durme, ña mulleriña,
mentres os meniños deito.
de Xan ó ver tales feitos;
mais not temás, que antre mil,
northward' hai máis que united nations anxo antre os demos;
n' hai máis que united nations atormentado
antre mil que dan tormentos.
Rosalía de Castro (1972) Follas Novas.Vigo. Edicións Castrelos.
¡PRA A HABANA!
I
Vendéronlle os bois,
vendéronlle as vacas,
o pote do caldo
i a manta da cama.
Vendéronlle o carro
i as leiras que tiña,
deixárono soio,
coa roupa vestida.
«María, eu son mozo,
pedir non me é dado,
eu vou polo mundo
pra ver de ganalo.
Galicia está probe,
i á Habana me vou...
¡Adeus, adeus, prendas
do meu corazón!»
Rosalía de Castro (1972) Follas Novas.Vigo. Edicións Castrelos.
NEGRA SOMBRA
Cando penso que te fuches,
negra sombra que me asombras,
ao pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.
Cando maxino que es ida,
no mesmo sol te me amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa.
Si cantan, es ti que cantas;
si choran, es ti que choras;
i es o marmurio practise río,
i es a noite i es a aurora.
En todo estás due east ti es todo
pra min i en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombras.
Rosalía de Castro (1972) Follas Novas.Vigo. Edicións Castrelos.
A ROSALÍA
Exercise mar pola orela A musa dos pobos
mireina pasar,
na frente unha estrela,
no bico united nations cantar.
E vina tan soia
na noite sin fin,
¡que inda recei pola probe da tola
eu, que non teño quen rece por min!
que vin pasar eu,
comesta dos lobos,
comesta se veu…
Bone ósos son dela
que vades gardar.
¡Ai, dos que levan na frente unha estrela!
¡Ai, dos que levan no bico un cantar!
Manuel Curros Enríquez (1992) Poesía galega completa. Vigo. Galaxia.
NA TUMBA DE ROSALÍA REVERSO DA POSTAL EDITADA EN 1908 CO POEMA DE CURROS "NA TUMBA DE ROSALÍA"
Collidas a pedir de porta en porta
(que non herdei xardíns nin hortas teño)
¡Sombra sen paz da nosa Musa morta!
Aquí estas frores a traguerche veño.
I ó esparexelas sobre a pedra fría
que un Resurrexit pra crebarse agarda,
sinto cuase o temor que sentiría
o ladrón que recea e se acobarda.
Blackout el, ao che deixar a miña ofrenda,
a soedade en miña axuda chamo,
que se el ten medo que a xustiza o prenda,
temo european union que me marmuren os que amo.
Tanto do noso tempo a xente esquiva,
as patrias glorias burla i escarnece:
¡Xeneración de mánceres cativa
que astra o pai que a enxendrara descoñece!
Que hoxe é pecado relembrar fazañas
porque impotentes para equally facer nacemos
eastward cecais que gabar glorias estrañas
nos console das propias que perdemos.
O valor, o carácter, as ideas,
fala, costumes... son lendas douradas
¿De que cor serán ¡ai! as alleas
que nos fan ler a couces e pancadas?
..........................................................................
Mais dorme, Rosalía, mentres tanto
nas almas míngoa a atomic number 26 i a duda medra
¡Quen sabe se deste recinto santo
non quedará mañá pedra con pedra!
¡Quen sabe se esta tumba, nese día,
chegará a ser tras bélicas empresas,
taboleiro de iankee mercería
ou pesebre de bestas xaponesas!
Manuel Curros Enríquez (1992) Poesía galega completa. Vigo. Galaxia.
NAI
Eu non choro por ti, pois sei que mouras
xunto á fonte do tempo, alá no fondo
de tódolos camiños das estrelas.
Choro por min, cun pranto inconsolábel,
que me quedei sen ti, meu limpo espello,
coma un arbre na noite, sio e núo,
fendido polo cerne, coas raíces
sen os doces segredos das violedas.
Choro por min, por estas maus de cinza
que outrora foron pombas,
cando o meu corazón era un paxaro
e ti pasabas sempre atafegada
nun rumor de formiga labourando.
Tecían equally albercas seus abrentes
i eu era un vagalume, unha estreliña
ateigada de luz polas vereas.
Deus estaba con nós.
Agora estou soliño,
orfo de beixos tépedos sen mácula.
Choro por min que xa non teño colo
para pousarme nil coma nun niño,
miña nai imposíbel, viva e morta
no cristal dos meus ollos.
Celso Emilio Ferreiro (1991) O soño sulagado. Vigo. Edicións Xerais de Galicia.
A FALA
Nobre e harmoniosa Ti, sinal misterioso Serás épica tuba
fala de Breogán,
fala boa, de fortes
e grandes sen rival;
ti practise celta aos ouvidos
sempre soando estás
como soan bone pinos
na costa de Froxán;
ti nos eidos da Celtia
e co tempo serás
united nations lábaro, sagrado
que ao triunfo guiará,
fala nobre, harmoniosa,
¡fala de Breogán!
dos teus fillos serás
que polo mundo dispersos
e sen abrigo van;
east a aqueles que foran
nunha pasada edá
defensores dos eidos
contra o duro román
e que aínda cobizan
da terra a libertá,
nun pobo nobre e forte,
valente, axuntarás,
¡oh, fala harmoniosa,
fala de Breogán!
e forte sen rival,
que chamarás aos fillos
que aló exercise Miño están,
bone bos fillos practise Luso,
apartados irmáns
de nós por un destino
envexoso e fatal.
Cos robustos acentos,
grandes, os chamarás,
¡verbo do gran Camoens,
fala de Breogán!
Eduardo Pondal (2001). Poesía galega completa II Poemas Impresos, edición de Manuel Ferreiro. Santiago de Compostela. Sotelo Blanco
FALADE GALEGO
Meniñas da Cruña, Cando é que vos ouzo, Mas cando falades
de amabre despexo,
de falas graciosas
e pasos lixeiros,
deixá de Castela
os duros acentos:
falade, meniñas,
falade galego.
a patria esquecendo,
falar esas duras
palabras de ferro,
non sei o que sufro,
not sei o que peno:
falade, meniñas,
falade galego.
nos patrios acentos,
envoltos no voso
anxélico alento,
parece que escoito
un canto practice ceo:
falade, meniñas,
falade galego.
Eduardo Pondal (2001). Poesía galega completa II Poemas Impresos, edición de Manuel Ferreiro. Santiago de Compostela. Sotelo Blanco
SOMOS UN OU SOMOS DOUS, OU TANTOS COMO EN NÓS TEMOS?
Somos united nations ou somos dous, ou tantos como en nós temos?
Cada un é o caber dun mundo que non sabemos
si somos ou si el é o que ten e nós mecemos.
María Mariño (1963) Palabra no tempo. Lugo. Editorial Celta.
AMOR APRESURADO
Miráchesme, miréiche, nos miramos; Desde entonces d'amor nos abrasamos; Xa que do corazón libres dispomos, Nosa doce ventura apresuremos,
Sorríchesme, sorrinme, os dous sorrimos;
Nos nosos ollos nosa imaxe vimos:
Ti nos meus, eu nos teus nos retratamos,
United nations mesmo gusto ou pena bone dous sentimos,
E anque a paraxes diferentes imos,
Decote no camiño tropezamos.
Ós paxaros dos bosques imitemos,
Que os niños fan entre ramaxe east gomos;
Que a vida é curta eastward responsables somos
Practice tempo tan precioso que perdemos.
Francisco Añón Paz (1966) Poesías Galegas, A Coruña. Publicacións da Real Academia Galega.
CANTIGA DO NENO DA TENDA
Bos aires ten unha gaita
sobre practice Río da Prata
que a toca o vento exercise norde
coa súa gris boca mollada.
¡Triste Ramón de Sismundi!
Aló, na rúa Esmeralda,
vasoira que te vasoira
polvo de estantes e caixas.
Ao longo das rúas infindas
bone galegos paseaban
soñando un val imposíbel
na verde riba da pampa.
¡Triste Ramón de Sismundi!
Sinteu a muiñeira de ágoa
mentres sete bois de lúa
pacían na súa lembranza.
Foise pra beira exercise río,
beira practice Río da Prata
Sauces eastward cabalos núos
creban o vidro das ágoas.
Non atopou o xemido
malencónico da gaita,
non viu o inmenso gaiteiro
coa frolida dálas:
triste Ramón de Sismundi,
beira do Río da Prata,
viu na tarde amortecida
vermello muro de lama
Federico García Lorca (1978) Seis poemas galegos. Madrid. Akal editor, Col. Arealonguiña.
GALICIA
"Galicia docemente Ten portos, mariñeiros, Galicia é unha nai Galicia é o que vemos: Galicia somos nós:
está ollando o mar:
ten vales e montañas
e terras pra labrar!
cidades due east labregos
cargados de traballos,
cargados de trafegos!
velliña, soñadora:
na voz da gaita ascension,
na voz da gaita chora!
a terra, o mar, o vento…
Pero hai outra Galicia
que vai no sentimento!
a xente eastward mais a fala.
Se buscas a Galicia
en ti tes que atopala!"
Manuel María (1972) Os soños na gaiola. Lugo. Editorial Celta.
Bone PINOS. HIMNO GALEGO
¿Que din os rumorosos, "Do teu verdor cinguido Os bos due east xenerosos Os tempos son chegados
na costa verdecente,
ó raio trasparente
practise prácido luar...?
¿Que din equally altas copas
d'escuro arume harpado
co seu ben compasado,
monótono fungar...?
e de benignos astros,
confín dos verdes castros
e valeroso clan,
non des a esquecemento
da inxuria o rudo encono;
desperta do teu sono,
fogar de Breogán.
a nosa voz entenden,
east con arroubo atenden
o noso rouco son;
mas sós os ignorantes
e férridos e duros,
imbéciles e escuros,
non bone entenden, not.
dos bardos das edades,
qu'equally vosas vaguedades
cumprido fin terán;
pois onde quer, xigante,
a nosa voz pregoa
a redenzón da boa
nazón de Breogán.
Eduardo Pondal (2001) Poesía galega completa II. Poemas impresos, edición de Manuel Ferreiro. Santiago de Compostela. Sotelo Blanco.
NO NIÑO NOVO DO VENTO
No niño novo do vento Canta ao luar e ao mencer Ten áers de frol recente, Tamén ten sombra de sombra
hai unha pomba dourada,
meu amigo!
Quén poidera namorala!
en frauta de verde olivo.
Quén poidera namorala,
meu amigo!
cousas de recén casada,
meu amigo!
Quén poidera namorala!
eastward andar primeiro de río.
quén poidera namorala,
meu amigo!
Álvaro Cunqueiro (1980) Cantiga nova que se chama Riveira, en Obra en galego completa. Vigo. Galaxia.
DEITADO FRENTE AO MAR...
Not falo pra os soberbios,
Lingoa proletaria do meu pobo
eu fáloa porque sí, porque me gosta,
porque me peta e quero e dáme a gaña
porque me sai de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ao ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sen raíces
que ao pór a garabata xa not saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
falar a fala nai,
a fala dos avós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos do lingoaxe,
remo i arado, proa eastward rella sempre.
Eu fáloa porque sí, porque me gosta
e quero estar cos meus, coa xente miña,
perto dos homes bos que sofren longo
unha historia contada noutra lingoa.
non falo pra os ruís eastward poderosos,
not falo pra os finchados,
non falo pra os valeiros,
non falo pra bone estúpidos,
que falo pra os que agoantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
pra bone que súan east choran
un pranto cotidián de volvoretas,
de lume e vento sobre bone ollos núos.
Eu non podo arredar as miñas verbas
de tódolos que sofren neste mundo.
E ti vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
Galicia, doce mágoa das Españas,
deitada rente ao mar, ise camiño...
Celso Emilio Ferreiro (1978) Obra completa, I . Madrid. Akal editor.
IRMAUS
Camiñan ao meu rente moitos homes.
Non os coñezo. Sonme estranos.
Pero ti, que te alcontras alá lonxe,
máis alá dos desertos e dos lagos,
máis alá das sabanas e das illas,
coma united nations irmáu che falo.
Si é túa a miña noite,
si choran bone meus ollos o teu pranto,
si bone nosos berros son igoales,
coma un irmau che falo.
Anque as nosas palabras sean distintas,
e ti negro i european union branco,
si temos semellantes as feridas,
coma un irmau che falo.
Por enriba de tódalas fronteiras,
por enriba de muros e valados,
si os nosos soños son igoales,
blackout un irmau che falo.
Común temos a patria,
común a loita, ambos.
A miña mau che dou,
coma un irmau che falo.
Celso Emilio Ferreiro (1997) Longa noite de pedra. Vigo. A Nosa Terra.
MONÓLOGO DO VELLO TRABALLADOR
Agora tomo o sol. Pero até agora Mentras o tomo, espero.
traballei cincoenta anos sin sosego.
Comín o pan suando día a día
nun labourar arreo.
Gastei o tempo co xornal dos sábados,
pasou a primavera, veu o inverno.
Dinlle ao patrón a frol do meu esforzo
i a miña mocedade. Nada teño.
O patrón está rico á miña conta,
eu, á súa, estou vello.
Ben pensado, o patrón todo mo debe.
Eu non lle debo
nin xiquera iste sol que agora tomo.
MARÍA SOLIÑA
Polos camiños de Cangas
a voz do vento xemía:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.
Nos areales de Cangas,
muros de noite se erguían:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.
Every bit ondas do mar de Cangas
acedos ecos traguían:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.
Every bit gueivotas sobre Cangas
soños de medo tecían:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.
Baixo os tellados de Cangas
anda un terror de auga fría:
ai, que soliña quedache,
María Soliña.
Celso Emilio Ferreiro (1978) Obra completa, I . Madrid. Akal editor.
ONDAS DO MAR DE VIGO
Ondas exercise mar de Vigo, Ondas practise mar levado, Se vistes meu amigo, Se vistes meu amado,
se vistes meu amigo?
E ai Deus! se verrá cedo?
se vistes meu amado?
E ai Deus! se verrá cedo?
o por que eu sospiro?
E ai Deus! se verrá cedo?
por que hei gran coidado?
Due east ai Deus! se verrá cedo?
Martín Codax (1998) Martín Codax. Cantigas. Vigo. Editorial Galaxia.
O MAIO
Aquí vén o maio Pasai, rapaciños, Cando eu me atopare ¿Queredes castañas
de frores cuberto...
puxéronse á porta
cantándome os nenos;
i bone puchos furados
pra min estendendo,
pedíronme crocas
dos meus castiñeiros.
calados e quedos;
que o que é polo de hoxe
que darvos non teño.
European union sónvo-lo probe
do pobo gallego:
pra min non hai maio,
¡pra min sempre é inverno!...
de donos liberto
i o pan not me quiten
trabucos e préstemos,
due east como bone do abade
frorezan meus eidos,
chegado habrá entonces
o maio que eu quero.
dos meus castiñeiros?...
Cantádeme un maio
sin bruxas nin demos:
un maio sin segas,
usuras nin preitos,
sin quintas, nin portas,
nin foros, nin cregos.
O MEU BARCO
Teño un barco de xoguete
e nel me quero embarcar.
Polos mares dos meus soños
¡quen me dera navegar!
Navegarei por mil ríos,
sete mares hei cruzar.
¡No meu barco de xoguete
cansarei de viaxar…!
¡No meu barco de xoguete,
mariñeiro due east capitán…!
¡Non teño medo ó trebón
nen me asusta o furacán!
¡O meu barco de xoguete!
¡O meu barco moito val:
verei terras, verei illas,
verei mares de coral…!
¡Andei por tódolos mares!
¡Xa cansei de navegar
co meu barco de xoguete
sen saír practise meu fogar!
Manuel María (1972) Os soños na gaiola. Lugo. Editorial Celta.
Polo de agora, rematamos con este manuscrito de Claudio Rodríguez Fer (2004) A loita continúa. Vigo. Xerais.
Source: https://www.edu.xunta.gal/centros/ceipespinheiraaldan/node/479
0 Response to "What Does Arte Mayor in Poemas Do for It"
Post a Comment